lunes, 27 de julio de 2015

Marzán


O portal ten un estilo que a rapaza da inmobiliario calificou, retrancuda ela, de "rococó". Ao sair á rua ún síntese un pouco espido, coma se as volutas azuis fosen unha parte abandoada da vestimenta. Pra comezar a andaina hai que rubir un treito corto que ameaza con consumir os folgos de vez. Unha farmacia, a beirarúa sen rematar, e un paso de peóns onde xa o tráfico acaba coa tranquilidade da beiramar.

Soe correr o aire, enérxico, nesta parte da rúa principal. Da outra beira, o ir e vir dos mecánicos dun obradoiro pra automóveis, o paso cansado dalgunha veciña xa veterana e a mirada desvalida dun can con aire de abandono.

As hortas sobreviven ao asfalto entre urbanizacións cáseque baleiras, apenas limitadas por aramios grisallos e algún fungueiro que resiste o paso do tempo. Morreu o bruar continuo dos motores, e as chemineas anuncian calor doméstico e ambiente familiar, con ese cheiro estrano que recorda tal vez a infancia. Aquí son os gatos os que gardan as portas, fitando silendeiros o paso apresurado duns e doutros. Abre a paisaxe mais aló, a estrada rube cara o Bispo Santo facendo reviravoltas, choutando enriba da via estreita, sen deixar moi claro cara onde quere ir. O camiño de ferro atravesa as hortas como un intruso pacífico ao que xa se acostumaron as vacas e as figueiras. O apeadeiro tem un algo de desolación desmentido polo fume das chemineas.

Folguexando nas encostas, os pasos vanse achegando máis e máis aló permitindo enxergar o mar ao lonxe. Nos días de maré brua indómito sin descanso, coma un xigante agochado ninguén sabe onde. A paisaxe espállase agora ainda máis nun reinado de praos e vacas arrodeadas ás veces por grupos de eucaliptos, piñeiros e carballos. Os camiños son ás veces curtos e fuxidíos, e as máis, longos e direitiños coma os eucaliptos das beiras. Cheira a gando sempre por estes camiños longos e desolados, ule a herba e a vaca, a menta e a outra planta que algún día saberei identificar. De momento, atopo mais interesante deixar debalar os pensamentos cara o mar, coma os camiños. Por veces mesmo son quen de non pensar, sen precisar tampouco da axuda das músicas que van sendo xa doutrora, segue ese fodido tic-tac a dar as horas...

O camiño de ferro tamén ten aquela cousa dos percorridos longos e direitiños. A escasa distancia entre as duas eternas equidistancias faise curiosa se cadra. Ún acaba pensando en Angrois nesas revoltas... Hai lembranzas mestas coma a memoria dos vellos, lutos invencíbeis que a impunidade soe facer ainda mais negros. Hai centos de pequenas pontes, todas de paso estreito. Na interminábel liña do horizonte xúntase tres, ao lonxe, invitando a procurar algún ponto de vista posíbel, aí hai que tirar de "tele" pra mirar de axuntalos no espazo, matar os baleiros, encher a foto de pedra vella e herbas aromáticas, por máis que ninguén vai poder apreciar ese arrecendo especial.

Aquí todo vai dar ao mar. Mellor dicer a mar, esa muller infinita, poderosa, vasta, cun aquel de enerxía inexplicábel que por veces pon o medo no fondo da gorxa... A natureza é cercana, xenerosa, está por todas partes e chega a todas partes. O ceo semella estar muito mais perto do mar do que resulta aparente. Cando as nubes mouras veñen de norte, apréciase mellor ese punto de contacto que nunca chega verdadeiramente a producirse, o mesmo que lle pasa ao camiño de ferro. Compaña eterna, mais tamén distancia eterna... debe ser por iso que non se aman de verdade, por poder soportar con certa dignidade a distancia.

O feito de que algún "rexidor" permitira chantar á beira do mundo marítimo mais dunha construcción (mesmo algún casapello enribo dun castro, que xa ten bemoles a cousa... ) confirma fatalmente as  tendencias en boga. Nin neste recuncho pode ún escapar da desfeita... "Pero qué esperansa, che... "...

O millor de todo son eses doce ou trece, mesmo catorce ou quince graos dos que só se pode disfrutar á beiriña do mar. Na miña terra había andar agora enguruñado como un caracol, coa cabeza agochada e as costas rendidas ao vento dalgún curuto nevado. Verme de lonxe e aínda habería quen pensase que levo a cachola embaixo do brazo...

Non preocuparse, nunca chegou a cousa a tanto.


No hay comentarios:

Publicar un comentario